Jak poradzić sobie z kaszlem? Domowe sposoby, które działają!

Kaszel męczy Cię szczególnie nocą i nie pozwala zasnąć? Mamy kilka sposobów na przeziębienie. Każdy z nas posiada w domu te produkty, z których można wykonać skuteczne preparaty na uciążliwe dolegliwości. Sprawdź, jak leczyć kaszel suchy domowymi sposobami.

Kaszel mokry czy suchy?

Kaszel dzielimy na mokry i suchy. Kaszel mokry jest charakterystyczny głównie przy zapaleniu oskrzeli i płuc, astmy oskrzelowej oraz zapalenia zatok przynosowych. Inaczej możemy go nazwać kaszlem wykrztuśnym lub produktywnym. Ten rodzaj kaszlu związany jest z odkrztuszaniem wydzieliny. Zazwyczaj wydzielana zostaje ropa, która jest lepka, gęsta, biała lub żółta. Świadczy ona o wystąpieniu infekcji. Natomiast kaszel suchy jest bardzo męczący i nie powoduje odkrztuszania wydzieliny. Występuje w przypadku ostrych infekcji wirusowych, a także w czasie infekcji gardła czy też alergii. Ten rodzaj kaszlu doskwiera nam zazwyczaj w nocy, powodując uciążliwe ataki. Bardzo często towarzyszy mu specyficzne drażnienia w tchawicy. Jakie są zatem skuteczne sposoby na kaszel?

Domowe sposoby na kaszel

Domowych sposobów na kaszel suchy jest kilka, a co najważniejsze: można je stosować zarówno w przypadku dzieci, jak i dorosłych. O to kilka z nich:

  • Inhalacje

Za sprawą inhalacji błona śluzowa dróg oddechowych zostaje nawilżona, dzięki czemu odruch kaszlu zostaje zahamowany. Wystarczy do miski wlać gorącą wodę i wsypać kilka łyżek soli lub dodać kilka kropel olejku lawendowego, sandałowego czy też eukaliptusowego. Następnie nakryć głowę ręcznikiem i w ten sposób wdychać parujący roztwór. 

  • Mleko z masłem i miodem

Ta mikstura doskonale poradzi sobie z kaszlem. Rozpuszczone w mleku, masło i miód będą oblegać ścianki gardła i tym samym sprawiać, że odruch kaszlu stanie się coraz słabszy i będzie występował coraz rzadziej.

  • Herbata z cytryną i sokiem z malin

Herbata doskonale sprawdza się w kaszlu suchym. Zamiast soku z malin, możemy dodać syrop z pędów sosny, który warto samodzielnie przygotować w domu.

  • Zioła

Majeranek jest również skutecznym sposobem na kaszel suchy. Wystarczy zalać majeranek wrzątkiem i dodać odrobinę miodu. Odczekać kilka minut do czasu parzenia.

Jakie są domowe sposoby na kaszel mokry?

Domowe sposoby na kaszel mokry możemy stosować na początku infekcji. Warto jednak nie używać ich dłużej niż 5-6 dni. Jeśli po tym czasie kaszel nie będzie ustępował lub pojawią się dodatkowe objawy np. wysoka temperatura, niezbędna będzie wizyta u lekarza. O to kilka sposobów:

  • Syrop z cebuli i czosnku 

Cebula i czosnek znakomicie działają na kaszel, mają również właściwości bakteriobójcze i wirusobójcze. Wystarczy pokroić wybrane warzywo, zasypać cukrem i odczekać do pojawienia się soku. Po kilku minutach syrop będzie gotowy do picia. 

  • Inhalacje

Podobnie jak w przypadku kaszlu suchego, możemy również zastosować inhalacje tylko z użyciem roztworu soli hipertonicznej, którą kupimy w każdej aptece. 

  • Nawilżanie pomieszczeń

Suche powietrze może dodatkowo podrażniać drogi oddechowe. Wskazane jest nawilżanie wdychanego powietrza poprzez stosowanie nawilżaczy powietrza.

  • Oklepywanie pleców

Ten prosty zabieg ułatwia wykrztuszanie i odklejanie się wydzieliny. Powtarzaj go kilka razy dziennie.

Jak nie dostać kiły i syfilisu – stosuj nasze porady

Kiła to infekcja bakteryjna zazwyczaj przenoszona przez kontakt seksualny. Choroba zaczyna się od bezbolesnego zakażenia – zwykle na narządach płciowych, odbytnicy lub w jamie ustnej. Kiła rozprzestrzenia się między ludźmi poprzez kontakt skóry z błoną śluzową. Po początkowej infekcji bakterie kiły mogą pozostawać uśpione w ciele przez dziesięciolecia, zanim ponownie staną się aktywne. Wczesną kiłę można wyleczyć, czasami jedną dawką penicyliny. Bez leczenia kiła może poważnie uszkodzić serce, mózg lub inne narządy i może zagrażać życiu. Kiła może być również przenoszona przez matki na nienarodzone dzieci. Jak nie dostać kiły? Co jeszcze powinniśmy o niej wiedzieć?

Zakażenie kiłą – objawy

Kiła rozwija się etapami, a objawy różnią się na każdym etapie. Symptomy mogą się jednak  nakładać, a objawy nie zawsze występują w tej samej kolejności. Można być zarażonym kiłą i od lat nie zauważać żadnych objawów. Rodzaje syfilisu są następujące:

  • kiła pierwotna (mała, lekko bolesna rana, szybko gojąca),
  • kiła wtórna (nawrót choroby, z nieswędzącą wysypką na całym ciele, pojawiają się owrzodzenia oraz objawy grypy),
  • kiła utajona (brak objawów może trwać latami),
  • kiła trzeciorzędowa (dotyka do 30% nieleczonych osób – może uszkodzić mózg, nerwy, oczy, serce, naczynia krwionośne, wątrobę, kości i stawy. Problemy te mogą wystąpić wiele lat po pierwotnej, nieleczonej infekcji),
  • kiła nerwowa (na każdym etapie choroba może powodować uszkodzenie mózgu i układu nerwowego lub oka),
  • kiła wrodzona (dotyczy niemowląt – istnieje duże zagrożenie ciąży i zdrowia dziecka). 

Kiła – czynniki ryzyka

Jeśli zastanawiacie się, jak nie dostać kiły, warto zwrócić uwagę na czynniki ryzyka. Przyczyną choroby jest bakteria o nazwie Treponema pallidum. Najczęstszą drogą przenoszenia jest kontakt z osobą zakażoną podczas aktywności seksualnej. Bakterie dostają się do organizmu przez niewielkie skaleczenia lub otarcia skóry oraz błon śluzowych. Kiła jest zakaźna w początkowym i wtórnym stadium, a czasem we wczesnym okresie utajonym. Dużo rzadziej kiła może rozprzestrzeniać się poprzez bezpośredni, niezabezpieczony bliski kontakt z aktywną zmianą chorobową (na przykład podczas całowania) lub przez zakażone matki na swoje dzieci podczas ciąży albo porodu (kiła wrodzona).

Warto pamiętać, że syfilisu nie można rozprzestrzeniać za pomocą tej samej toalety, wanny, ubrania lub przyborów kuchennych, ani z klamek, lub basenów. Co ważne, po wyleczeniu kiła nie powraca sama. Do czynników ryzyka należy zaliczyć:

  • prowadzenie aktywności seksualnej bez zabezpieczeń,
  • prowadzenie aktywności seksualnej z wieloma partnerami.

Jak nie dostać kiły? Profilaktyka

Niestety nie ma szczepionki przeciwko tej chorobie. Jak nie dostać kiły i zapobiec się jej rozprzestrzenianiu? Warto postępować zgodnie z poniższymi sugestiami:

  • Jedynym pewnym sposobem na uniknięcie kiły jest powstrzymanie się od seksu z nieznanym / nieprzebadanym partnerem. 
  • Kolejny element to pozostawanie w monogamicznym związku.
  • W aktywności seksualnej wykorzystywanie prezerwatyw lateksowych. Prezerwatywy mogą zmniejszyć ryzyko zachorowania na syfilis, ale tylko wtedy, gdy prezerwatywa obejmuje rany kiły.

Bardzo ważne w przypadku pozytywnego testu na kiłę jest, by partnerzy seksualni – w tym obecni i byli (z ostatnich trzech do dwunastu miesięcy) partnerzy zostali poinformowani, aby mogli zostać poddani testom i podjąć ewentualne leczenie. Oficjalne, poufne powiadomienie partnera może pomóc ograniczyć rozprzestrzenianie się choroby. Praktyka kieruje także osoby zagrożone w kierunku poradnictwa i właściwego leczenia. Jest to szczególnie ważne ze względu na możliwość wielokrotnego i ponownego zarażenia partnerów seksualnych.

Czy zniesienie lordozy szyjnej jest groźne?

Każdy kręgosłup lekko wygina się w szyi, górnej i dolnej części pleców. Krzywe, które tworzą kształt litery S kręgosłupa, nazywane są lordotycznym (szyja i dolna część pleców) i kifotycznym (górna część pleców). Leczenie lordozy zależy od tego, jak poważna jest krzywa i od tego, jak masz lordozę. Nie ma obaw medycznych, jeśli twoja krzywa dolnej części pleców cofa się, gdy pochylasz się do przodu. Prawdopodobnie poradzisz sobie ze swoim stanem za pomocą fizykoterapii i codziennych ćwiczeń. Ale powinieneś pójść do lekarza, jeśli krzywa pozostaje taka sama, kiedy pochylasz się do przodu. 

 

Lordoza odnosi się do twojej naturalnej krzywej lordotycznej, która jest normalna. Ale jeśli twoja krzywa wygina się zbyt głęboko do wewnątrz, nazywa się to skrzywieniem lub kołysaniem. Lordoza może wpływać na dolną część pleców i szyi. Może to prowadzić do nadmiernego nacisku na kręgosłup, powodując ból i dyskomfort. Może mieć również wpływ na zdolność do poruszania się, jeśli przypadek jest ciężki i nieleczony. Jedną ze skrajnych odmian schorzenia jest zniesienie lordozy szyjnej. Czy jest to groźne?

Czym jest lordoza szyjna?

Lordoza w ciele ma konkretne zastosowanie. Pomaga twojemu ciału:

  • absorbować wstrząsy,
  • podtrzymuje ciężar głowy,
  • wyrównuje głowę nad miednicą,
  • ustabilizować i utrzymać jego strukturę,
  • poruszać się i zginać elastycznie.

Wygięcie kręgosłupa w łuk pozwala amortyzować ruchy ciała i ochronić szkielet przed wpływem wstrząsów. Bez tego rozwiązania, groźne mogłoby być nawet chodzenie czy skakanie. Lordoza szyjna jest niezbędna do prawidłowego utrzymywania głowy, bez wpływu na znajdujące się w pobliżu więzadła oraz mięśnie. Czym w takim razie jest zniesienie lordozy szyjnej? Jak się to objawia?

Przyczyny lordozy szyjnej – zaburzenia 

Lordoza może dotknąć ludzi w każdym wieku. Pewne warunki i czynniki mogą zwiększyć ryzyko lordozy. Główną przyczyną lordozy zniesionej w odcinku szyjnym są zmiany zwyrodnieniowe kości i stawów, będące następstwem procesów starzenia. W tylnych wyrostkach kręgowych powstają osteofity – kostne narośla, które powodują przerost szyjnego odcinka kręgosłupa, ponieważ zacieśniają kanał kręgowy i szczeliny między krążkami. W wyniku powstających zmian pojawia się ból karku, w czasie którego mimowolnie napinamy mięśnie kręgosłupa. Napięcie mięśni powoduje z kolei ich skrócenie, co sprzyja prostowaniu się naturalnej krzywizny osi szkieletu. Inną przyczyną zniesienia lordozy szyjnej może być uraz powstały podczas wypadku, np. samochodowego, w czasie którego dochodzi do gwałtownego przesunięcia się głowy w przód oraz w tył, co skutkuje rozluźnieniem mięśni i więzadeł przy jednoczesnej zmianie pozycji odcinka szyjnego kręgosłupa. Istnieje grupa czynników zwiększających ryzyko wystąpienia omawianej wady postawy. Zaliczamy do niej:

  • pracę biurową oraz inne prace wymagające częstego i długotrwałego pochylania głowy,
  • niedobory witaminy D i wapnia,
  • otyłość prowadzącą do nadmiernego otłuszczenia karku,
  • osteoporozę.

Skoro znamy przyczynę, w takim razie zostaje nam znalezienie odpowiedzi na pytanie, czym objawia się zniesienie lordozy szyjnej?

Zniesienie lordozy szyjnej – objawy

Najczęstszym objawem zniesienia lordozy szyjnej jest ból mięśni. Kiedy kręgosłup wygina się nienormalnie, mięśnie są przyciągane w różnych kierunkach, powodując ich napięcie lub skurcz. Ból ten może rozciągać się na szyję, ramiona i górną część pleców. Można również doświadczyć ograniczonego ruchu szyi lub dolnej części pleców. Generalnie przypadłość powoduje zbyt duży zakres ruchu głowy w stosunku do pracy kręgosłupa. Pacjenci cierpią na napadowe bóle karku. Dodatkowo może dojść do ucisku na nerwy obwodowe, które skutkuje drętwieniem i lekkim niedowładem kończyn górnych, zawrotami głowy, szumami, czy omdleniami. 

Czy zespół Aspergera jest groźny? Zrób sobie test!

Zespół Aspergera jest zaburzeniem rozwojowym o podłożu neurologicznym, który jest łagodniejszą wersją autyzmu. Dotyczy on dzieci i młodzieży, lecz u dorosłych też bywa rozpoznawany. Jakie są przyczyny i objawy zespołu Aspergera? I czy istnieją sposoby leczenie tego zaburzenia?

Co to jest zespół Aspergera?

Zespół Aspergera w porównaniu z autyzmem jest zaburzeniem łagodnym. Występują jednak pomiędzy nimi wspólne cechy, takie jak: wycofanie i problemy społeczne. Dorośli z tym zespołem funkcjonują samodzielnie, lecz są osobami zamkniętymi w sobie i trudno z nimi nawiązywać kontakt. U dzieci zespół Aspergera występuje zazwyczaj u chłopców. Najczęściej diagnoza pojawia się w wieku 8-10 lat. Zespołowi Aspergera towarzyszy często zespół sawanta. Oznacza to, że IQ chorego jest bardzo niskie, lecz mimo to ma zdolności on umysłowe w konkretnych dziedzinach, takich jak: plastyka, technika, matematyka czy muzyka.

Przyczyny zespołu Aspergera

Do tej pory nie ustalono jednoznacznych przyczyn występowania zespołu Aspergera, lecz istnieją pewne podejrzenia dotyczące jego powstawania: 

  • uraz okołoporodowy, 
  • mutacja genetyczna chromosomów: 3, 4, 7 oraz 11,
  • infekcje mózgu,
  • uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego,
  • toksoplazmoza,
  • dziecięce porażenie mózgowe.

Objawy zespołu Aspergera

Objawy zespołu Aspergera charakteryzują się zaburzeniami takimi jak:

  • problemy z zawieraniem przyjaźni,
  • brak empatii,
  • upośledzenie interakcji społecznych,
  • kłopoty z tworzeniem więzi emocjonalnych,
  • zaburzenia mowy,
  • zaburzenia integracji sensorycznych,
  • problemy z używaniem właściwych zaimków osobowych,
  • specjalistyczne zainteresowanie tylko jedną dziedziną
  • niezdarność i ograniczona sprawność ruchowa
  • zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.

Zespół aspergera – test

Jeśli wydaje Ci się, że cierpisz na zespół Aspergera możesz wykonać sobie test AQ. Test Aspergera został stworzony, aby móc rozpoznać zaburzenia typu autystycznego. Może być używany przez młodzież, jak i osoby dorosłe. Autorem testu (znanego jako Autism Quotient lub AQ Test) jest Simon Baron-Cohen i naukowcy z Cambridge Autism Research Centre. Jego wypełnianie zajmuje 7 minut i obejmuje stwierdzenia z różnych dziedzin życiowych danej osoby np. kontaktów społecznych, wyobraźni, tolerancji na zmiany i zwracania uwagi na szczegóły. Zespół Aspergera u kobiet wyraża się inaczej niż u mężczyzn, jednak test zachowuje efektywność diagnostyczną. Przeciętny wynik kobiet z zespołem Aspergera jest z reguły o ok. 5 punktów wyżej niż u mężczyzn. 

Metody terapii

Zespół Aspergera nie jest chorobą, lecz zaburzeniem, więc nie może być podjęty leczeniu farmakologicznym. U osób z tym zespołem Aspergera leki stosuje się tylko w przypadku chorób będących następstwem ich zaburzeń np. depresji, lęków czy bezsenności. Leczenie zaburzenia odbywa się w formie terapii, która ma na celu pomóc osobie lepiej funkcjonować w społeczeństwie. W terapii zespołu Aspergera stosuje się następujące metody:

  • terapie behawioralne,
  • zajęcia z integracji sensorycznej,
  • treningi umiejętności społecznych,
  • terapię metodą kognitywną,
  • psychoterapię metodą behawioralno-poznawczą.

Czy usuwanie zęba jest konieczne? Kiedy warto usunąć zęba?

Usuwanie zęba to zabieg dentystyczny, w którym ząb usuwa się z zębodołu. Ekstrakcję zęba wykonuje przede wszystkim chirurgia jamy ustnej. Jednak dentyści ogólni również wykonują zabiegi ekstrakcji zębów w ramach swoich podstawowych obowiązków. Specjaliści ci mają wysokie kwalifikacje i doświadczenie w przeprowadzaniu usuwania zębów. Taką procedurę poprzedza dokładne sprawdzenie jamy ustnej, dziąseł i ust. Przed ekstrakcją należy upewnić się, że obszar, w którym ma zostać usunięty ząb, jest całkowicie znieczulony. Jednak czy usuwanie zęba jest konieczne? 

Usuwanie zęba – procedury

Istnieją dwa rodzaje procedur usuwania zęba – proste oraz chirurgiczne. Ekstrakcja prosta jest wykonywana zwykle na zębach widocznych w jamie ustnej i zazwyczaj wykonuje się je w znieczuleniu miejscowym. Usunięcie chirurgiczne wykonuje się, gdy dostęp do zęba jest niemożliwy. Dzieje się tak, gdy ząb nie wyłonił się całkowicie z dziąseł lub ząb został złamany pod linią dziąseł. W tej procedurze dentysta może wykonać nacięcie w dziąśle, w celu podniesienia tkanek miękkich pokrywających ząb. W niektórych przypadkach ząb można podzielić na wiele części, aby ułatwić jego usunięcie. Ekstrakcje chirurgiczne wykonuje się zwykle w znieczuleniu ogólnym. Należy pamiętać, że ekstrakcja zęba jest ostatnią opcją, którą można uznać za rozwiązanie dentystyczne. Dlatego warto skonsultować się z dentystą, aby dowiedzieć się, czy usuwanie zęba jest konieczne.

Czy usuwanie zęba jest konieczne? Powody i przyczyny ekstrakcji

Ludzie korzystają z dwóch zestawów zębów – mlecznych i stałych. Zęby mleczne są pierwszą linią zębów wytwarzanych przez ciało. Kiedy wypadną, drugi zestaw zębów stałych je zastępuje. Mają nam służyć przez całe życie. Jednak usuwanie zęba może być konieczne w następujących przypadkach:

  • Nieodwracalne uszkodzenie zęba z powodu ciężkiego próchnicy. Dzieje się tak, gdy próchnica dociera do środka zęba, którym jest miazga. Bakterie wytwarzane przez rozpad mogą atakować miazgę i powodować infekcję. W takim przypadku procedura leczenia kanałowego może pomóc w leczeniu infekcji. Jeśli jednak infekcja jest ciężka, można przeprowadzić ekstrakcję, aby zapobiec się jej rozprzestrzenianiu.
  • Przeciwdziałanie chorobie przyzębia. Choroba przyzębia to infekcja dziąseł, więzadeł przyzębia, kości wyrostka zębodołowego i innych struktur otaczających zęby. Najwcześniejszym etapem choroby przyzębia jest zapalenie dziąseł, które ma charakter infekcji. Cięższy rodzaj choroby przyzębia wpływa na więzadła przyzębia i kość wyrostka zębodołowego. Są one spowodowane przez bakterie w płytce nazębnej, która jest lepką substancją, tworzącą się na zębach kilka godzin po jedzeniu. Nie może być usunięta bez szczotkowania. Regularne mycie zębów i wizyty u dentysty mogą pomóc w zapobieganiu tym chorobom. W niektórych przypadkach choroba przyzębia może powodować obluzowanie zęba. Kiedy tak się dzieje, usunięcie zęba jest jedną z opcji.
  • Usunięcie wadliwego zęba. Stosuje się to przy mechanicznym uszkodzeniu zęba, jego zablokowaniu w dziąśle, lub gdy ząb jest już zepsuty. Zazwyczaj dotyczy to zębów mądrości, aby zapobiec uszkodzeniu innych zębów. Usunięcie uszkodzonego zęba może również pomóc zmniejszyć ryzyko infekcji.
  • Zbyt ciasne umiejscowienie zębów w jamie ustnej. Może być konieczne usunięcie jednego lub kilku zębów, w celu wyeliminowania małej ilości miejsca w jamie ustnej. Jest to również zalecane, gdy pacjent musi przejść leczenie ortodontyczne i nie ma miejsca na ruch i wyrównywanie zębów.
  • Po wypadku. Kiedy zdarza się wypadek, taki jak kolizja samochodowa, a pacjent wymaga leczenia stomatologicznego, pierwszą opcją jest zawsze zachowanie zębów. Może być zalecane łączenie zębów, koron, mostów lub licówek. Jeśli jednak problem dentystyczny jest bardzo poważny, może być konieczne usunięcie zęba.

Czy dorośli mogą mieć Adhd?

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej objawia się w dzieciństwie i często utrzymuje się w wieku dorosłym. Zachowanie osoby dorosłej cierpiącej na Adhd może dla niektórych obserwujących być irytujące, a także doprowadzić do poczucia zagrożenia. Co warto wiedzieć na temat tego zaburzenia i jak z nim walczyć?

Rozpoznanie choroby

Ludzie dotknięci Adhd często wybuchają, są głośni, z kolei ich działania podejmowane są bez zastanowienia lub zbyt wolno. Często takie osoby nie potrafią utrzymywać porządku wokół siebie, a także mają problemy z koncentracją. Adhd to przypadłość, którą zazwyczaj przypisuje się dzieciom. Niestety, ten problem dotyka także dorosłych, którzy są w cięższej sytuacji niż osoby małoletnie. Zazwyczaj dorośli z tym zaburzeniem nie są akceptowani przez społeczeństwo. Często określa się ich jako leniwych, kłótliwych, chamskich, głupich czy szalonych. Wiele osób nie zdaje sobie bowiem sprawy z przyczyn takiego zachowania. Adhd u dorosłych jest często niezdiagnozowana, a więc także nieleczona. 

Adhd u dorosłych – objawy

Objawy Adhd u dorosłych to najczęściej:

  • obniżenie samooceny,
  • trudność w tworzeniu relacji partnerskich,
  • pobudzenie ruchowe,
  • problemy z koncentracją,
  • nieumiejętność panowania nad emocjami,
  • wybuchowość,
  • wahania nastrojów,
  • nadmierna aktywność,
  • gadulstwo, przerywanie wypowiedzi innym,
  • porywczość, drażliwość,
  • łatwe rozpraszanie uwagi,
  • niecierpliwość.

Takie symptomy pogarszają funkcjonowanie w wielu dziedzinach życia osób cierpiących na ADHD. Objawy u dorosłych, jeśli nie są leczone, doprowadzają do ogromnego cierpienia, ponieważ trudno jest im ułożyć sobie życie, zwykle borykają się z odrzuceniem, czy też miewają bardzo niską samoocenę. Bardzo często dorośli z Adhd nadużywają substancji psychoaktywnych, mają konflikt z prawem, a także popełniają samobójstwo.

Przyczyny Adhd

Adhd u dorosłych nie jest wynikiem złego wychowania przez rodzica, gdyż jest to zaburzenie uwarunkowane genetycznie, ujawniające się w pierwszych latach życia. Schorzenie to związane jest z neurobiologicznymi zmianami funkcji mózgu. Choć jest to zaburzenie chroniczne i nasilone objawy częściowo zanikają z wiekiem, to nie da się do końca go wyleczyć. Na podstawie licznych badań możemy stwierdzić, że Adhd jest zaburzeniem, które występuje w rodzinie i ma charakter dziedziczny. Dodatkowe znaczenie etiologiczne mają czynniki środowiskowe, lecz raczej w interakcji z czynnikami genetycznymi, niż jako główne przyczyny. Wśród czynników środowiskowych związanych z rozwojem Adhd u dorosłych wymienia się m.in. okres prenatalny, np. spożywanie alkoholu, nikotyny, substancji psychoaktywnych w trakcie ciąży, a także stres matki, wysokie ciśnienie krwi, przedwczesny poród i mała urodzeniowa masa ciała.

Leczenie Adhd u dorosłych

Terapia osób cierpiących na Adhd może pomóc w funkcjonowaniu w różnych etapach w życia, a także zapewnić poprawę w zakresie innych występujących zaburzeń psychicznych. Badacze dowiedli efektywność takich metod jak: 

  • farmakoterapia,
  • psychoedukacja dotycząca Adhd i zaburzeń współistniejących,
  • terapia poznawczo-behawioralna, 
  • coaching,
  • terapia rodzinna.

Czemu coraz więcej ludzi cierpi na załamanie nerwowe?

Załamanie nerwowe lub psychiczne to termin opisujący okres intensywnego stresu psychicznego. W tym czasie nie osoba nie potrafi funkcjonować w życiu codziennym. Termin ten był kiedyś używany w odniesieniu do szerokiej gamy chorób psychicznych, w tym depresji, niepokoju, czy ostrego zaburzenia stresowego. Mimo że „załamanie nerwowe” nie jest już terminem medycznym, wiele osób używa go do opisania intensywnych objawów stresu oraz niezdolności do radzenia sobie z wyzwaniami życiowymi. Trzeba wziąć pod uwagę, że to, co inni postrzegają jako załamanie psychiczne, może być również niezdiagnozowaną chorobą psychiczną.

Nie ma jednej uzgodnionej definicji, co dokładnie załamanie nerwowe. Jest to ogólnie postrzegane jako okres, w którym stres fizyczny i emocjonalny staje się nie do zniesienia i zaburza zdolność do skutecznego funkcjonowania. Jak sobie radzić z tym stanem i dlaczego coraz więcej ludzi cierpi na załamanie nerwowe?

Załamanie nerwowe – objawy

Podczas wejścia w załamanie mogą wystąpić objawy fizyczne, psychiczne i behawioralne. Objawy załamania nerwowego różnią się w zależności od osoby. Przyczyna może również wpływać na występujące objawy. Ponieważ termin ten nie jest już używany w środowisku medycznym, załamanie nerwowe opisano przy użyciu szerokiej gamy objawów. Obejmują one:

  • objawy depresyjne, takie jak utrata nadziei i myśli samobójcze lub samookaleczenia,
  • lęk związany z wysokim ciśnieniem krwi, napiętymi mięśniami, lepkimi rękami, zawrotami głowy, rozstrojem żołądka oraz drżeniem,
  • bezsenność,
  • omamy,
  • ekstremalne wahania nastroju lub niewyjaśnione wybuchy,
  • ataki paniki, które obejmują ból w klatce piersiowej, oderwanie się od rzeczywistości i siebie, ekstremalny strach i trudności w oddychaniu,
  • paranoja, taka jak wiara w to, że ktoś cię obserwuje lub prześladuje,
  • retrospekcje zdarzenia traumatycznego, które mogą sugerować niezdiagnozowane zespół stresu pourazowego (PTSD).

Ludzie doświadczający załamania nerwowego mogą również wycofać się z rodziny, przyjaciół i współpracowników. Oznaki takiego wycofania obejmują m.in. unikanie funkcji i zaangażowania społecznego, do izolowania się w domu włącznie. Zdarza się, że osoby chore przez kilkanaście dni lub wcale nie wychodzą do pracy. Odbija się to także negatywnie na jakości snu, jedzenia, czy dbałości o higienę. Dlaczego więc coraz więcej ludzi cierpi na załamanie nerwowe? Przypatrzmy się czynnikom ryzyka, które stają się bardzo powszechne. 

Załamanie nerwowe – czynniki ryzyka

Załamanie nerwowe ma swoje źródło w intensywnym stresie lub gdy jest on przewlekły. Do głównych bodźców wyzwalających zaliczymy czynniki zewnętrzne wynikające z nieprawidłowego stylu życia, który dość mocno charakteryzuje współczesny świat. Możemy do nich zaliczyć:

  • uporczywy, przewlekły stres w pracy,
  • poważne problemy finansowe,
  • poczucie wykluczenia,
  • słaby sen i niezdolność do relaksu,
  • nieprawidłowy tryb życia (zły sen, odżywianie, brak aktywności).

Ponadto załamanie mogą wyzwolić ostatnie traumatyczne wydarzenia, takie jak śmierć w rodzinie; poważna zmiany w życiu, takie jak rozwód; czy przewlekłe schorzenia. Niektóre istniejące czynniki mogą zwiększać prawdopodobieństwo załamania nerwowego. Zaliczyć można do nich osobistą historia zaburzeń lękowych, lub taka historia w rodzinie oraz niedawne obrażenia albo choroby, które utrudniają codzienne życie. Oczywiście za sytuację nie musi odpowiadać pojedynczy element. Największy wpływ ma kombinacja kilku negatywnych czynników pojawiających się w krótkim czasie. Jak widzimy, przy intensywności i wyzwaniach dzisiejszego świata, możemy być nieustannie wystawieni na bodźce odpowiadające za wywołanie załamania nerwowego. 

Co zrobić jak stwierdzą nam dwubiegunowość?

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe (wcześniej depresja maniakalna), jest stanem zdrowia psychicznego, który powoduje ekstremalne wahania nastroju, obejmujące wzloty emocjonalne (mania lub hipomania) i niskie (depresja). Kiedy osoba popada w depresję, może czuć się smutna lub beznadziejna i tracić zainteresowanie lub przyjemność z większości czynności. Kiedy nastrój zmienia się w manię lub hipomanię (mniej skrajną niż manię), można czuć się w sposób euforyczny, pełen energii lub popaść w skrajną drażliwość. Te zmiany nastroju mogą wpływać na sen, energię, aktywność, osąd, zachowanie i zdolność jasnego myślenia. Co w takim razie zrobić podczas diagnozy dwubiegunowości?

Choroba afektywna dwubiegunowa – objawy

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe to epizody wahań nastroju, które mogą występować rzadko lub wiele razy w roku. Podczas gdy większość ludzi doświadcza pewnych objawów emocjonalnych między odcinkami, niektórzy mogą ich nie odczuwać wcale. Chociaż zaburzenie jest chorobą trwającą przez całe życie, można kontrolować wahania nastroju i inne objawy, postępując zgodnie z planem leczenia. W większości przypadków zaburzenie leczy się za pomocą leków i psychoterapii.

Istnieje kilka rodzajów zaburzeń afektywnych dwubiegunowych i pokrewnych. Mogą obejmować manię lub hipomanię i depresję. Objawy te mogą powodować nieprzewidywalne zmiany nastroju i zachowania, powodując znaczny niepokój i trudności w życiu. Zaliczamy do nich:

  • Zaburzenie dwubiegunowe typu I – z co najmniej jednym epizodem maniakalnym, który może poprzedzać lub następować po epizodach hipomanii lub poważnej depresji. 
  • Zaburzenie dwubiegunowe II – przynajmniej jeden epizod dużej depresji i przynajmniej jeden epizod hipomanii, ale bez epizodu maniakalnego.
  • Zaburzenie cyklotymiczne – w ciągu dwóch lat (lub roku u dzieci i młodzieży) – wiele okresów objawów hipomanii i okresów objawów depresyjnych.
  • Inne rodzaje – należą do nich na przykład choroby afektywne dwubiegunowe i pokrewne wywołane przez niektóre leki lub alkohol lub z powodu stanu medycznego, takiego jak choroba Cushinga, stwardnienie rozsiane lub udar.

Chociaż choroba afektywna dwubiegunowa może wystąpić w każdym wieku, zwykle diagnozuje się ją w wieku nastoletnim lub wczesnych latach 20. Objawy mogą się różnić u poszczególnych osób, a objawy mogą się zmieniać w czasie.

Choroba dwubiegunowa – co robić?

Pomimo skrajnych nastrojów ludzie z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym często nie rozpoznają, jak bardzo ich niestabilność emocjonalna zakłóca ich życie i życie ich bliskich i nie otrzymują leczenia, którego potrzebują. W przypadku jakichkolwiek objawów depresji lub manii należy skontaktować się z lekarzem lub specjalistą zdrowia psychicznego. Zaburzenie dwubiegunowe samo z siebie nie poprawia się. Uzyskiwanie leczenia od specjalisty z doświadczeniem w chorobie afektywnej dwubiegunowej może pomóc w opanowaniu objawów. Myśli i zachowania samobójcze są powszechne wśród osób z chorobą afektywną dwubiegunową. Dlatego w trudnych sytuacjach należy zadzwonić pod numer alarmowy, udać się na pogotowie lub zgłosić do zaufanego krewnego albo przyjaciela

Choroba dwubiegunowa – profilaktyka

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe nie ma pewnej metody zapobiegania. Jednak uzyskanie leczenia od pierwszych objawów zaburzeń psychicznych może pomóc w przeciwdziałaniu pogorszeniu się choroby lub innych chorób psychicznych.

W przypadku diagnozy niektóre strategie mogą pomóc w radzeniu sobie z problemem i przeciwdziałaniu sytuacji, w której drobne objawy stają się pełnymi epizodami manii lub depresji. Warto wtedy:

  • Zwrócić uwagę na znaki ostrzegawcze. Wczesne zajęcie się objawami może zapobiec pogorszeniu się epizodów. 
  • Unikać narkotyków i alkoholu. Używanie alkoholu lub narkotyków może pogorszyć objawy i zwiększyć prawdopodobieństwo ich powrotu.
  • Brać leki dokładnie zgodnie z zaleceniami. Przerwanie przyjmowania leku lub samodzielne zmniejszenie dawki może powodować objawy odstawienne lub objawy mogą się nasilić lub powrócić.

Co to jest depresja poporodowa?

Narodziny dziecka mogą wywoływać mnóstwo silnych emocji, od podniecenia i radości, po strach i niepokój. Ale może również skutkować czymś, czego można się nie spodziewać – depresją. Większość nowych mam po porodzie doświadcza huśtawki nastroju, która zwykle obejmuje wahania, płaczu, lęk i trudności ze snem. Taki stan zwykle rozpoczyna się w ciągu pierwszych dwóch do trzech dni po porodzie i może trwać do dwóch tygodni.

Ale niektóre nowe matki doświadczają cięższej, długotrwałej postaci depresji znanej jako depresja poporodowa. Depresja poporodowa nie jest wadą ani słabością postaci. Czasami jest to po prostu komplikacja porodu. Jeśli cierpisz na depresję poporodową, natychmiastowe leczenie może pomóc Ci opanować objawy i pomóc Ci związać się z dzieckiem. Co to jest depresja poporodowa? Jak sobie z nią radzić?

Co to jest depresja poporodowa – objawy

Jeśli zastanawiasz się, co to jest depresja poporodowa, warto zacząć od objawów tej przypadłości. Depresja poporodowa może być na początku mylona z huśtawką nastroju – ale objawy są bardziej intensywne, trwają dłużej i mogą ostatecznie zakłócać zdolność do opieki nad dzieckiem, czy wykonywania innych codziennych zadań. Objawy zwykle pojawiają się w ciągu pierwszych kilku tygodni po porodzie, ale mogą rozpocząć się wcześniej – w czasie ciąży – lub później – do roku po porodzie. Objawy i objawy depresji poporodowej mogą obejmować:

  • depresyjny nastrój lub silne wahania nastroju,
  • nadmierny płacz,
  • trudności w związaniu się z dzieckiem,
  • wycofywanie się z rodziny i przyjaciół,
  • utrata apetytu lub jedzenie o wiele większych ilości niż zwykle,
  • niemożność zaśnięcia (bezsenność) lub zbyt dużo snu,
  • przytłaczające zmęczenie lub utrata energii,
  • mniejsze zainteresowanie i przyjemność z czynności, które kobieta lubiła,
  • intensywna drażliwość i gniew,
  • obawa, że nie jesteś dobrą matką,
  • poczucie beznadziejności,
  • poczucie bezwartościowości, wstydu, poczucia winy lub nieadekwatności,
  • zmniejszona zdolność jasnego myślenia, koncentracji lub podejmowania decyzji,
  • poważny niepokój i ataki paniki,
  • myśli o skrzywdzeniu siebie lub dziecka,
  • powtarzające się myśli o śmierci lub samobójstwie.

Depresja poporodowa – czynniki ryzyka

Nie ma jednej przyczyny depresji poporodowej, ale problemy fizyczne i emocjonalne mogą odgrywać pewną rolę. Po porodzie gwałtowny spadek hormonów (estrogenu i progesteronu) w organizmie może przyczynić się do depresji poporodowej. Inne hormony wytwarzane przez tarczycę również mogą gwałtownie spaść – co może powodować uczucie zmęczenia, ospałości i depresji. Jeśli zastanawiasz się, co to jest depresja poporodowa, należy wziąć pod uwagę, że każda nowa mama może doświadczyć depresji poporodowej i może rozwinąć się po urodzeniu każdego dziecka, nie tylko pierwszego. Jednak ryzyko wzrasta, jeśli:

  • w przeszłości występowała depresja podczas ciąży lub w innym czasie,
  • kobiata doświadczyła depresji poporodowej po poprzedniej ciąży,
  • ma członków rodziny, którzy mieli depresję lub inne zaburzenia nastroju,
  • w ciągu ostatniego roku doświadczyła stresujących zdarzeń, takich jak powikłania ciąży, choroba lub utrata pracy,
  • kobieta ma bliźniaki, trojaczki lub inne wielokrotne porody,
  • ma trudności z karmieniem piersią,
  • ma problemy w związku z małżonkiem lub znaczącą osobą,
  • ma słaby system wsparcia,
  • ma problemy finansowe,
  • ciąża była nieplanowana lub niechciana.

Depresja poporodowa – jak przeciwdziałać?

Jeśli kobieta ma historię depresji – szczególnie depresji poporodowej – powinna powiedzieć swojemu lekarzowi, czy planuje zajść w ciążę, lub poinformować o takim stanie. Podczas ciąży lekarz może uważnie obserwować pacjenta pod kątem objawów depresji.  Czasami łagodną depresją można leczyć za pomocą grup wsparcia, poradnictwa lub innych terapii. W innych przypadkach mogą być zalecane leki przeciwdepresyjne – nawet w czasie ciąży. Po urodzeniu dziecka lekarz może zalecić wczesną kontrolę poporodową w celu wykrycia objawów depresji poporodowej. Im wcześniej zostanie wykryty, tym wcześniej można rozpocząć leczenie. Jeśli w przeszłości występowała depresja poporodowa, lekarz może zalecić leczenie przeciwdepresyjne lub psychoterapię natychmiast po porodzie.

Co robić, by nie złapać tasiemca nieuzbrojonego? Profilaktyka

Złapanie pasożyta i infekcja jest spowodowana spożyciem pokarmu lub wody zanieczyszczonej jajami, które złożył tasiemiec nieuzbrojony lub jego larwami. Połknięte jaja tasiemca mogą przemieszczać się poza jelita i tworzyć torbiele larwalne w tkankach i narządach (to tzw. infekcja inwazyjna). Jednak po spożyciu larw, osobniki rozwijają się w dorosłe tasiemce w jelitach (inaczej – zakażenie jelit).

Dorosły tasiemiec składa się z głowy, szyi i łańcucha segmentów. Kiedy osoba cierpi na infekcję jelita – głowa tasiemca przylega do ściany jelita, a jego segmenty rosną i wytwarzają jaja. Dorosłe osobniki mogą żyć u gospodarza do 30 lat. Infekcje tasiemcowe jelit są zwykle łagodne i odbywają się z udziałem jednego lub dwóch dorosłych tasiemców. Jednak to inwazyjne infekcje larwalne mogą powodować poważne komplikacje. Wiemy, jak groźny może być tasiemiec nieuzbrojony. Profilaktyka, obserwacje – na co powinniśmy zwrócić uwagę?

Tasiemiec nieuzbrojony – objawy nosicielstwa

Wiele osób z zakażeniem jelitowym tasiemcem nie ma objawów. Jeśli masz problemy z infekcją, objawy będą zależeć od tego, gdzie tasiemiec nieuzbrojony się znajduje. Jeśli zaś chodzi o infekcje inwazyjne – ich objawy różnią się w zależności od miejsca migracji larw. Jeśli larwy tasiemca migrują z jelit i tworzą cysty w innych tkankach, mogą ostatecznie spowodować uszkodzenie narządów i tkanek, w wyniku czego możemy spodziewać się:

  • bólów głowy,
  • mas lub grudek torbielowych,
  • reakcji alergicznych na larwy,
  • objawów neurologicznych, np. drgawek.

Tasiemiec nieuzbrojony – czynniki ryzyka

Istnieje kilka czynników, które wpływają na zwiększenie zagrożenia zakażenia tasiemcem. Obejmują one:

  • niewłaściwą higienę – rzadkie mycie i kąpiele zwiększają ryzyko przypadkowego przeniesienia zanieczyszczonej materii do ust;
  • zagrożenie w kontakcie ze zwierzętami gospodarskimi – jest to szczególnie problematyczne w obszarach, w których odchody ludzkie i zwierzęce nie są odpowiednio usuwane;
  • podróż do krajów rozwijających się – zakażenie występuje częściej na obszarach o złych praktykach sanitarnych;
  • jedzenie surowego lub niedogotowanego mięsa – nieprawidłowe gotowanie może nie usunąć jaj tasiemca i larw znajdujących się w zanieczyszczonej wieprzowinie lub wołowinie;
  • życie w obszarach endemicznych – w niektórych częściach świata narażenie na jaja tasiemca jest znacznie większe. W przypadku tasiemca wieprzowego są to tereny Ameryki Łacińskiej, Chin, Afryki Subsaharyjskiej lub Azji Południowo-Wschodniej, gdzie świnie z wolnego wybiegu to powszechny element.

Tasiemiec nieuzbrojony – profilaktyka

Istnieje wiele czynników zakażenia, gdzie zagrożeniem jest tasiemiec nieuzbrojony. Profilaktyka i metody zapobiegania infekcji na szczęście są dość skuteczne. Można do nich zaliczyć przede wszystkim podstawowe zachowania higieniczne, w tym mycie rąk mydłem i wodą przed jedzeniem lub obchodzeniem się z jedzeniem i po skorzystaniu z toalety. Należy pamiętać podczas wyjazdów i podróży w obszarach, w których tasiemiec występuje częściej, by przed jedzeniem umyć i gotować wszystkie owoce oraz warzywa w czystej wodzie. Jeśli woda może nie być bezpieczna, należy ją koniecznie gotować przez co najmniej minutę, a następnie pozwolić jej ostygnąć przed użyciem.

Kluczem do zdrowia jest właściwe obchodzenie się z jedzeniem. Bezwzględnie należy unikać jedzenia surowej lub niedogotowanej wieprzowiny, wołowiny i ryb. Ponadto trzeba zwrócić uwagę, by dokładnie gotować mięso w temperaturze co najmniej 63ºC, aby zabić jaja tasiemca lub larwy. Jeśli chodzi o przechowywanie, należy zamrozić mięso na okres od siedmiu do 10 dni, a złowione ryby przechowywać przez co najmniej 24 godziny w zamrażarce o -35ºC.

Dla osób, które mają częsty styk ze zwierzętami, zwracamy uwagę, by niezwłocznie leczyć psy zarażone tasiemcem oraz wyeliminować narażenie zwierząt gospodarskich na jaja tasiemca, m.in. odpowiednio usuwając odchody zwierząt i ludzi.